Θα σου πω γι' αυτό το σπίτι, σ' ένα λόφο στην Αθήνα.
Θυμάμαι ένα μικρό σπουργίτι, στο μπαλκόνι άσπρα κρίνα.

Δυο δωμάτια ερείπια, τα έφτιαχνα κι όλο χαλούσαν
όπως τα όνειρα τα τρύπια, μέσα εκεί χωρούσαν.

Οι ζωές μας σπίτια που γερνούν, αγκαλιές που περνούν
κι ελπίδες που για πάντα μας κρατούν.

Τα κουδούνια του χτυπούσαν μες στη νύχτα-συναυλία
Και τα χρόνια δεν περνούσαν Κάτια, Έλενα, Μαρία

Και γιρλάντες άσπρες νότες στόλιζαν τα μέτωπά μας.
Κι ήταν ανοιχτές οι πόρτες η χαρά κρατούσε.

Στις ζωές μας σπίτια που γερνούν, αγκαλιές που περνούν
κι ελπίδες που για πάντα μας κρατούν.

Ψάξε βρες αυτό το σπίτι, σʼ ένα λόφο στην Αθήνα.
Θυμάμαι ένα μικρό σπουργίτι, στο μπαλκόνι άσπρα κρίνα.

Δυο δωμάτια ερείπια ,τα έφτιαχνα κι όλο χαλούσαν,
όπως τα όνειρα τα τρύπια, μέσα εκεί χωρούσαν.

Οι ζωές μας σπίτια που γερνούν, αγκαλιές που περνούν
κι ελπίδες που για πάντα μας κρατούν.