Απόψε η νύχτα με τραβά μέσα σε σκοτεινά νερά
μες  σε δωμάτια λευκά που 'χα ξεχάσει
πως υπάρχουν τόσα χρόνια.
Τη νοιώθω κλέβει τη φωνή, μου ξεριζώνει την ψυχή.
Και με τραβά η νύχτα αυτή εκεί που μένει
η λησμονιά η θλίψη η αιώνια.

Ό,τι και αν σου πω δεν είμαι εγώ,
τρέμω σα φύλλο στην καταιγίδα.
Μη μ' αφήσεις να χαθώ στη νύχτα.
Όπου κι αν κοιτώ ένα κενό,
στην αγκαλιά σου η μόνη ελπίδα.
Μη μ' αφήσεις να χαθώ στη νύχτα.

Ξέρω φαινόμουν δυνατός σε ξεγελούσα δυστυχώς.
Είχα πιστέψει πως αν έκρυβα τους φόβους.
θα τους νίκαγα στ' αλήθεια.
Όλους τους έδιωχνα μακριά, φίλους που μ' ήξεραν καλά.
Η νύχτα ερχόταν κι εγώ επέφτα
σιγά-σιγά στην ίδια την παγίδα.

Ό,τι και αν σου πω δεν είμαι εγώ...
Τώρα οι δρόμοι στενέψαν τα δάκρυα στερέψαν.
Κι ό,τι έχει μείνει είναι δω στη δική σου αγκαλιά.
Κράτησε με γιατί η νύχτα είναι κοντά.
Μη μʼ αφήσεις να φύγω πιστεψέ με σε λίγο.
Το σκοτάδι θα ʽρθει θα με θέλει δικό του ξανά.
Κράτησε με γιατί η νύχτα είναι κοντά.