Πέρασαν χρόνια, μια βραδιά βρήκα τη Λήδα μου
σε μια θλιμμένη γειτονιά, παλιά παγίδα μου.
Τα σύννεφα ήταν χαμηλά όμως δεν έβρεχε,
όπως εκείνη τη φορά μακριά μου που έφευγε.

Η Λήδα ρωτάει τι κάνω. Ακόμα χάνω.
Που έφτασες εσύ; Εγώ είμαι στην αρχή.

Τις χίμαιρές της νίκησε, σελίδα γύρισε.
μα ένοιωσα κάτι σταυρωτά όταν με φίλησε.
Λήδα ήμουν ξένος και τυφλός μα συ δεν ήξερες
κι όμως μου χάρισες το φως μα δε το πίστεψες.

Η Λήδα ρωτάει τι κάνω. Ακόμα χάνω.
Που έφτασες εσύ; Εγώ είμαι στην αρχή.

Και πριν να φύγω μια σιωπή. Βλέπω ένα δάκρυ της.
Ένα σκουπίδι λέει αυτή ήταν στο μάτι της.
Κι όλο κοιτούσε χαμηλά τάχα δεν έκλαιγε.
Όπως εκείνη τη φορά μακριά μου που έφευγε.

Η Λήδα ρωτάει τι κάνω. Ακόμα χάνω.
Που έφτασες εσύ; Εγώ είμαι στην αρχή.