Φτάνει πια μ' αυτό το ψεύτη με το καπέλο το ριχτό.
Που ζει μέσα στον καθρέφτη.
Του  'πα «Φίλε μου ως εδώ, σήμερα μιλάω εγώ!»
«Θα σε αφήσω μοναχό σου μ'ένα πιάνο στη γωνιά
Δεν αντέχω τον καημό σου.»
Εκείνος γέλασε πικρά...«Καλή τύχη, άντε γεια!»

Κι άνοιξα την πόρτα να φύγω να ελευθερωθώ.
Να βγω ξανά στα φώτα στην πόλη που αγαπώ.
Να βρω καινούριους φίλους καινούρια μυστικά.
Χαρούμενα τραγούδια! Είμαι παιδί ξανά!
Γίνομαι μικρό παιδί ξανά!

Τίποτα δε με κρατούσε από τη ζωή μακρυά.
Μόνο ο τύπος στον καθρέπτη.
Ίσως του χρωστάω πολλά μα έχω σπάσει τα δεσμά.

Κι άνοιξα την πόρτα να φύγω να ελευθερωθώ.
Να βγω ξανά στα φώτα στην πόλη που αγαπώ.
Να βρω καινούριους φίλους καινούρια μυστικά.
Χαρούμενα τραγούδια! Είμαι παιδί ξανά!
Γίνομαι μικρό παιδί ξανά!