Οι δυο καλοί οι φίλοι μου δεν γράφουν πια τραγούδια.
Ο ένας γουστάρει στη σιωπή να παίζει σαν παιδί.
Κι είναι κι ο άλλος που αγαπώ.
Είμαστε λέει λουλούδια που χουν φυτρώσει στον γκρεμό.
Διάβολοι μαύροι, φτωχά αγγελούδια.

Κι ερχόμαστε όλοι από μακριά κι ούτε στου δρόμου τα μισά.
Μας βρήκε η σκοτεινή νυχτιά, θα βρούμε όμως τον δρόμο.

Κάποιοι κοιτάζουν πίσω τους, κι άλλοι μόνο μπροστά τους.
Κάποιοι άλλοι ζούνε τη στιγμή, ωραίοι είναι κι αυτοί.
Που πότε ψάχνουν για δουλειά, πότε φεύγουν στα «εράσμους»
κι όμως κρατάνε φυλακτά τα πιο τρυφερά τα τρελά όνειρα τους.

Κι ερχόμαστε όλοι από μακρια...

Ερχόμαστε όλοι από μακριά.
Γυρεύουμε το δρόμο.
Εμείς του χάους η γενιά
Ψάχνουμε στα τυφλά.
Μα έχουμε όλο τον καιρό.
Είμαστε εμείς λουλούδια.
Που έχουν φυτρώσει στον γκρεμό.
Διάβολοι μαύροι φτωχά αγγελούδια

Κι ερχόμαστε όλοι από μακριά...