Κλείνω την πόρτα
τρέχω στην πλατεία
έξω κανείς
μονάχα δυο σκυλιά με χαιρετούν
φεύγουν κι αυτά.
Ο αέρας σχίζει μια παλιά αφίσα
όπως ο χρόνος σχίζει τις ζωές μας
Αύγουστος...Εξάρχεια.

Θα γυρίσω ξανά
θα 'ναι χρόνια μετά θα 'χουμε αγκαλιά δυο παιδιά
θα τους δείχνω ξανά τα δικά μου Εξάρχεια.

Δρόμο παίρνω πάνω για το λόφο
εκεί στου Στρέφη ήταν η άλλη γη
κι εμείς παιδιά χρυσόλωρα.
Κι όταν χάναμε κάθε ελπίδα
πατρίδα μας μονάχα αυτή η γωνιά
η γειτονιά τα Εξάρχεια.