Μες στα σκοτάδια οι άνθρωποι περνούν.
Ρίχνουν τα ζάρια κι ύστερα γερνούν.
Πρόσωπα άδεια ψεύτικα γελούν.
Μες στα σκοτάδια οι άνθρωποι πονούν.

Μα εγώ σε θέλω σα φως μονάχο στην πόλη που τ' άστρα δε ζουν.
Μα εγώ σε θέλω σα φως μονάχο ζεστό με τυλίγει κι όλα περνούν.

Ζούνε κι ελπίζουν το τέλος να φανεί.
Κι όλο γυρίζουν πάλι απ' την αρχή.

Μα εγώ σε θέλω σα φως μονάχο στην πόλη που τ' άστρα δε ζουν.
Μα εγώ σε θέλω σα φως μονάχο ζεστό με τυλίγει κι όλα περνούν.