Για ποια νύχτα να μιλήσω και ποιο δρόμο να σου δείξω αφού ξεφεύγεις
με μισόλογα πικρά κυνικός τρελός κι αφέντης της ζωής σου που κυλά.
Στάζει η πίκρα από τους τοίχους και περνάει μες σε στίχους που σκαρώνεις
τότε είσαι μακριά απ' τη γη και τους ανθρώπους που η ματιά τους σε πονά.

Θα 'ρθει το πρωί κι η ψυχή θα βγει στους δρόμους φωτιές αλλά εσύ δεν φταις

Γειτονιά αιώνια πόλη σε τυλίγει σε σκοτώνει μα εσύ φεύγεις
με τραγούδια και βιολιά μουσική απ' τα παρμύθια που δε σου 'λεγε η γιαγιά.
Για ένα μύθο ζούμε όλοι ίδια αγάπη ψάχνουμε όλοι μα εσύ μόνος
ξεγελιέσαι στα κρυφά δε μπορεί ο πόνος όλος από σένα να περνά.

Θα 'ρθει το πρωί κι η ψυχή θα βγει στους δρόμους φωτιές αλλά εσύ δεν φταις