Θα μιλήσω για το φίλο τον Κανέλλο.
Που έχει μια καρδιά και τέσσερα ποδάρια.
Που γυρίζει στα Εξάρχεια τα βράδια.
Κι όλοι τον σέβονται του βγάζουν το καπέλο.

Στη γωνιά πολυτεχνείο με Πατησίων.
Κυνηγούσε λένε έναν ασφαλίτη.
Και μια μέρα εθεάθη στο Θησείο.
Να γυρνά με μια σκυλίτσα από σπίτι.

Ένα τραγούδι για το σκύλο τον Κανέλλο.
Που με δάγκωσε μα τον καταλαβαίνω.
Υποστήριξε την άποψη με πάθος.
Ότι είχα πάρει την ζωή μου λάθος.

Χίλια πρόσωπα αλλάζει αυτή η πόλη.
Μα κανένα δε τρομάζει τον Κανέλλο.
Κι αν καμιά φορά τον βλέπεις λυπημένο.
Την ουρά του σπάει κι αρχίζει γυροβόλι.

Κι ούτε αγγίζει όσα κόκαλα πετάνε.
Όλοι αυτοί που ασχημαίνουν τη ζωή μας.
Και το ξέρω όταν στα μάτια τον κοιτάμε.
Πως γουστάρει πως γουστάρει τη σιωπή μας.