Η Αθήνα, η Αθήνα είναι η πόλη που εγώ γεννήθηκα
Στα Πατήσια στην Κυψέλη με τους πρώτους φόβους μου μετρήθηκα
Τα σχολεία στην Αθήνα είναι γκρίζα προκάτ, τα κτίρια
Δεκατοπέμπτο στη Ρηνείας είδα εκεί τα πρώτα μου μυστήρια
Είδα εκεί ένα κορίτσι να κλαίει, έμοιαζε στην Αθήνα μου
Που όσο μ' αγαπά τόσο εγώ την πονώ

Κάποιοι δρόμοι στην Αθήνα  έχουν τρανά έχουν σπουδαία ονόματα.
Έχουν αμάξια, πολλά αμάξια ναι θυμίζουν χαρακώματα.
Κι όλοι τρέχουν να προφτάσουν τις μικρές τους τις ζωές τους να χορτάσουν.
Μετανάστες και δυνάστες όλοι κάτω απ τον ίδιο βρώμικο ουρανό.
Στα φανάρια τα παιδιά με κοιτάζουν πως μοιάζουν στην Αθήνα μου.
Που όλο την πονώ κι όλο αυτή μου γελά.

Αθήνα κέντρο ήσουν του κόσμου, φτωχή μου Αθήνα επαρχιώτισσα.
Πόσες φορές, πόσες φορές «να φύγω;» σ' ένα έρημο σταθμό θυμάμαι ρώτησα.
Κι όλο λέω πως θα φύγω μακριά της, μακριά απ την Αθήνα μου.
Μα όλο χάνομαι κι όλο αυτή με ζητά.

Η Αθήνα, η Αθήνα είναι η πόλη που εγώ αναστήθηκα.
Αθήνα η νύχτα, Αθήνα τα φώτα που έσβησαν...