Βλέπεις τη γη απ' τ' αστέρια και ζεις μες στο φως.
Χρώματα έχεις στα χέρια, εγώ είμαι θαμπός.

Άγριους άνεμους σκορπάς στην ασάλευτη ερημιά όπου ζω.

Μέσ' απ' των άστρων τη σκόνη μπορώ να σε δω.
Ξέρω υπάρχεις, υπάρχεις γιατί σ' αγαπώ.

Κι όλο άνεμους σκορπάς στη σβησμένη ζωγραφιά όπου ζω.

Κι έρχονται μέρες και ξέρω πως χάνομαι.
Γκρίζο κενό δίχως κάπου να πιάνομαι.