Λέει πως η τραγουδοποιοία σήμερα είναι μόδα!

Τα τραγούδια  του Στάθη Δρογώση κρύβουν πολλές παράξενες ιστορίες για φιλίες που χάθηκαν και ξαναβρέθηκαν, για αγάπες που ξεχάστηκαν, για σπίτια  παλιά και αγαπημένα, για την νοσταλγία και τη λησμονιά, μα κυρίως για την πορεία μας στη ζωή δίπλα στους άλλους...
Οι μουσικές και οι στίχοι του Στάθη Δρογώση ήταν μερικοί από τους λόγους που αγαπήσαμε το γκρουπ «Τα Φώτα που σβήνουν» (παραγωγός του οποίου υπήρξε ο Μανώλης Φάμελλος) μέσα από τα δύο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν πριν ο καθένας από το σχήμα συνεχίσει τη μοναχική του πορεία στους δρόμους της μουσικής (μέχρι να ξανασμίξουν...). Ο Στάθης Δρογώσης μετά τη διάλυση του γκρουπ κυκλοφόρησε το δίσκο «Ο χειμώνας δεν θα 'ρθει» στον οποίο συμμετέχει η πολυαγαπημένη του γιαγιά Ευσταθία (που εκτός από τʼ όνομά της κληρονόμησε και την αγάπη της για τη μουσική), ενώ καθοριστική είναι η παρουσία στο «Βιαστικό πουλί του Νότου» του Γιάννη Κότσιρα, ένα τραγούδι που έγινε μεγάλη επιτυχία στα ραδιόφωνα για πολύ καιρό. Ο δίσκος αυτός είναι αφιερωμένος στον άνθρωπο που πίστεψε στο ταλέντο του, έναν άνθρωπο που έφυγε πρόσφατα: στη γιαγιά του που τραγουδά το «Ήρθες αργά» ενώ στο πιάνο τη συνοδεύει ο εγγονός αλλά και σε όσους αγαπούν τα τραγούδια που φτιάχνονται για να ντύσουν τις στιγμές μας… Από τα τέλη Οκτωβρίου η μεγάλη σκηνή του «Σταυρού του Νότου» θα τον φιλοξενεί μαζί με τον Νίκο Πορτοκάλογλου, τον Οδυσσέα Τσάκαλο και την Βασιλική Καρακώστα.

Θα ήθελα να μου περιγράψεις τη ζωή σου μέχρι και λίγο πριν μπεις στο στούντιο για τον πρώτο σας  δίσκο με τα «Φώτα που σβήνουν».

Είμαι 28 ετών αλλά είμαι στο χώρο αρκετά χρόνια. Η μουσική ήταν πάντα στη ζωή μου. Από έξι ετών ήμουν στο ωδείο και έκανα πιάνο. Κι αυτό οφείλεται στη γιαγιά μου. Ήταν ο μαικήνας μου. Μου χρηματοδότησε τις σπουδές μου γιατί οι μουσικές σπουδές στην Ελλάδα είναι ένα είδος πολυτελείας. Πήρα πτυχίο στο πιάνο και μέσα από τα ωδεία είναι οι καλύτεροι φίλοι μου. Εκεί γνώρισα τον Δημήτρη τον Τζιμέα που φτιάξαμε τα "Φώτα που σβήνουν". Το καλοκαίρι του 1997 παίζαμε διασκευές και κάποια δικά μας τραγούδια στην Φολέγανδρο, σε ένα μαγαζί, και εκεί γνωρίσαμε τον Μανώλη το Φάμελλο που μας πρότεινε να μας κάνει την παραγωγή του πρώτου μας δίσκου. Νιώθω τυχερός γιατί υπάρχουν άνθρωποι που βασανίζονται πολύ για να βγάλουν ένα δίσκο.  Ενώ εμένα το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα πού εύκολα. Ήταν το πιο ρομαντικό, να μας ακούσει ένας παραγωγός και να πει «θα σας βγάλω τον πρώτο σας δίσκο». Όπως γίνεται στις ταινίες...

Πρώτη προσωπική δισκογραφική δουλειά. Εύκολο ή δύσκολο σε σχέση με τις δύο προηγούμενες που είχατε κάνει μαζί με τα «Φώτα»;

Δύσκολο. Το δύσκολο είναι ότι ξαφνικά όλοι είναι φίλοι σου γύρω σου και είσαι προστατευόμενος, δεν φοβάσαι μήπως «στη φέρει» κάποιος, βρίσκεσαι ξαφνικά σε διαδρόμους και σε ένα κλίμα πολύ διαφορετικό που ο άλλος θέλει κάτι από σένα από συμφέρον και...Αλλά τα κατάφερα νομίζω! (γέλια). Δεν αντέχω καθόλου τις δημόσιες σχέσεις κι όλα αυτά, και στη δουλειά μας είναι ένα πολύ βασικό πράγμα. Δεν μπορώ να δω τον άλλο να και να του δώσω το χέρι, να του πω «τι κάνεις» κλπ. Το βαριέμαι αφόρητα και αν όλοι το βαριόντουσαν θα είχε εξοικονομηθεί πολύς χρόνος. Εγώ πιστεύω πολύ στα τραγούδια. Όχι στις δημόσιες σχέσεις μου ή το πρόσωπό μου. Αυτή τη δουλειά κάνω. Τα τραγούδια είναι το τρένο που θα με οδηγήσει κάπου κι όχι μια γνωριμία ή κάτι άλλο. Βέβαια, δεν κρύβω ότι γνώρισα ανθρώπους που με βοήθησαν αλλά με όρους καλλιτεχνικούς κι όχι δημοσίων σχέσεων.

Θα ήθελα να μου μιλήσεις για τη γιαγιά σου και για την τραγουδιστική συμμετοχή της στο δίσκο…

Όλος ο δίσκος είναι αφιερωμένος στη γιαγιά μου. Την «έχασα» πρόσφατα και είναι πολύ συγκινητικό όταν ακούω το τραγούδι «Ήρθες αργά». Ήταν το τραγούδι που μου είχε μάθει η ίδια. Της έπαιζα πιάνο και το τραγουδούσε στις οικογενειακές γιορτές στο σπίτι. Ήταν συνονόματη, Ευσταθία, από αυτήν πήρα τʼόνομά μου. Στην παρουσίαση του δίσκου μου ήταν κι αυτή, είχε τραγουδήσει και είχε κλέψει την παράσταση. Ο δίσκος κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 2003 αλλά στην ουσία έγινε γνωστός το 2004.

Ποτέ δεν είναι αργά…

Ναι...ούτως ή άλλως εγώ είμαι βραδυφλεγής καλλιτέχνης αλλά νομίζω είναι καλό αυτό. Είναι θέμα ρυθμών. Είναι ο δικός μου ρυθμός. Δεν μου αρέσει πολύ η ταχύτητα.

Στον πρώτο σου δίσκο μοιράστηκες ένα πολύ αγαπητό τραγούδι στο κόσμο με έναν πολύ καταξιωμένο καλλιτέχνη. Μιλώ για το «Βιαστικό πουλί του Νότου» και τη συνεργασία σου με τον Γιάννη Κότσιρα. Πως προέκυψε;

Εκτός από τραγουδοποιός είμαι και μουσικός. Πριν τρία χρόνια είχε γίνει μια συναυλία με έργα του Μίκη Θεοδωράκη στο Ηρώδειο στην οποία είχα την τύχη και την τιμή να μελοποιήσω στίχους του Θεοδωράκη από το έργο του «Ο ήλιος και ο χρόνος». Σʼ αυτή τη συναυλία βασικοί τραγουδιστές ήταν ο Γιάννης Κότσιρας και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Γνωριστήκαμε, αναπτύχθηκε μια αμοιβαία συμπάθεια και ο Γιάννης από μόνος του, προσφέρθηκε εθελοντικά να με βοηθήσει στο ξεκίνημά μου, στην προσωπική μου πλέον πορεία. Γενικά μου αρέσει να τολμάω πράγματα. Μου άρεσε να ακούσω το Γιάννη σε αυτό το τραγούδι ειδικά.

Γιατί ειδικά σε αυτό;

Νομίζω ότι το τραγούδι του πάει πολύ ωραία...Γιατί ήταν μια μπαλάντα πολύ γλυκιά, ο Γιάννης είχε τον τρόπο να το κάνει πολύ γνωστό στον κόσμο. Ήταν απολύτως επαγγελματίας. Θα μπορούσε να ήταν διαφορετικός...γιατί έχει χρυσούς δίσκους, είναι πασίγνωστος, από τους μεγαλύτερους και σημαντικότερους Έλληνες τραγουδιστές, αλλά μου φέρθηκε πολύ όμορφα. Κοίταξε τι γίνεται: δεν σε βάζει ο άλλος εύκολα στο σπίτι του. Έτσι είναι και ο δίσκος. Πολύ δύσκολα κάποιος αγοράζει ένα δίσκο πια. Ο Γιάννης μου άνοιξε πόρτες, με έβαλε σε σπίτια ανθρώπων που δεν θα με άκουγαν ποτέ λόγω της ιδιοσυγκρασίας μου ή των τραγουδιών μου.

Και γενικότερα του star system που δεν συμμετέχεις.

Είμαι πολύ αποστασιοποιημένος από όλα αυτά...κοιτάω μόνο τη δουλειά μου. Γιάννη, γενικώς συντηρείται μια κατάσταση με όλα αυτά τα εύκολα τραγούδια που ο κόσμος τα ακούει για να διασκεδάσει, που δεν έχω καμία αντίρρηση. Υπάρχει και μια μουσική που έχει ένα ρόλο βιωματικό. Εγώ για παράδειγμα λέω ιστορίες στα τραγούδια μου. Όλα χρειάζονται, και το τσιφτετέλι και οι ιστορίες. Εμείς δεν έχουμε τόσο μεγάλη πρόσβαση στα Μέσα.

Πηγή: poteoposprin.gr