Στάθης Δρογώσης

Ο συνθέτης, μουσικός, στιχουργός και ερμηνευτής συμπληρώνει εφέτος δέκα χρόνια παρουσίας στη μουσική και στο τραγούδι, παραμένοντας όμως για πολλούς ένας γνωστός άγνωστος

Δέκα χρόνια στο «κουρμπέτι», πέντε άλμπουμ, τρία προσωπικά, συμμετοχή σε ένα συγκρότημα («Τα φώτα που σβήνουν») και όμως ο Στάθης Δρογώσης παραμένει για πολλούς ένας γνωστός άγνωστος. Οι περισσότεροι τον γνώρισαν από τη συμμετοχή του στο Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης, το 2005, αλλά ως τότε είχε προλάβει να κάνει πολλά. Τόσο με τα «Φώτα» όσο και μόνος του. Μετά τη διάλυση του συγκροτήματος το 2001, εργάστηκε ως μουσικός, τραγουδιστής και ενορχηστρωτής σε συναυλίες με έργα του Μίκη Θεοδωράκη όπως τα «Λυρικά» που παρουσιάστηκαν διασκευασμένα το 2001 στο Γκάζι, και στο έργο του συνθέτη «Ο ήλιος και ο χρόνος» που παρουσιάστηκε στο Ηρώδειο το καλοκαίρι του 2002. Το 2009, κυκλοφόρησε ο τρίτος προσωπικός του δίσκος «Η αγάπη στο τέλος», εμφανίστηκε για τρεις μήνες στον Σταυρό του Νότου, με μεγάλη επιτυχία. Και τώρα, όπως σημειώνει, ετοιμάζει μια μεγάλη συναυλία, τον Μάρτιο, με καλεσμένους φίλους του, οι οποίοι δεν είναι και λίγοι.

Ο ίδιος τονίζει ότι του αρέσουν περισσότερο οι συναυλίες και λιγότερο τα προγράμματα. «Γι΄αυτό και στον "Σταυρό" προσπαθήσαμε να στήσουμε τον χώρο με λίγα τραπέζια έτσι ώστε να θυμίζει συναυλία». Ο Στάθης Δρογώσης δηλώνει περισσότερο ώριμος σήμερα σε σχέση με το παρελθόν και μάλλον περισσότερο σίγουρος για τον εαυτό του. «Κινούμαι, μπορώ να πω, στις παρυφές του ελληνικού ροκ. Τώρα βρήκα τον εαυτό μου.Ούτε εγώ κατάλαβα πώς πέρασαν αυτά τα δέκα χρόνια. Κοιτάζοντας προς τα πίσω, μπορώ να πω ότι σε αυτό το πανηγύρι λειτούργησα περισσότερο ενστικτωδώς και ίσως έκανα κάποιες λάθος κινήσεις. Θεωρώ ότι είναι σημαντικό να πιστέψει ο δημιουργός ότι είναι δημιουργός. Τόσα χρόνια δεν είχα καταλάβει τι κάνω. Εφαγα όμως χαστούκια και έστρωσα».

 

Με ή χωρίς χαστούκια, ο Στάθης Δρογώσης είναι σίγουρο ότι έχει πλέον «φτιάξει» το δικό του κοινό, που τον ακολουθεί και, φυσικά, συνεχώς προστίθενται νέοι φίλοι. «Παρ΄όλο που συμπλήρωσα δεκαετία στη μουσική και στο τραγούδι, υπάρχει κόσμος που δεν με ξέρει ακόμη. Και αυτό έχει πλάκα. Ποτέ δεν με ένοιαζε, άλλωστε, να με γνωρίζουν. Με ενοχλεί ενδεχομένως να με κοιτούν παράξενα, όταν βγαίνω έξω. Θέλω να ζω σαν φάντασμα. Να με γνωρίζει ο κόσμος από τη δουλειά μου. Ο,τι θέλει να μάθει για μένα υπάρχει στα τραγούδια μου. Ας τα ακούσει και ας πάρει από εκεί ό,τι θέλει». Παρ΄όλο που σημειώνει επιτυχία, ο ίδιος λέει «δεν είμαι άνθρωπος που μπορεί να αντέξει τη μεγάλη επιτυχία. Αν και είμαι τυχερός που κάνω αυτό που αγαπώ».

Από μικρός-όχι ότι είναι σήμερα μεγάλος-αγαπούσε τη μουσική. Και την πρωτογνώρισε μέσα από την οικογένειά του, που ασχολούνταν ερασιτεχνικά με αυτήν. «Στο σπίτι μου όλοι ήταν ερασιτέχνες με τη μουσική αλλά άκουγαν πολλή μουσική. Γι'αυτό και είχα τρομακτική στήριξη από την οικογένειά μου. Για μένα οι Βeatles είναι το Ευαγγέλιο, η αρχή των πάντων. Δεν πιστεύω στον Θεό, πιστεύω στον Τζον Λένον». Ανεξαρτήτως του πού πιστεύει, ο Στάθης Δρογώσης θεωρεί επίσης καθήκον των καλλιτεχνών, των ανθρώπων που τους δίνεται ένα βήμα «να μην ξεχνάνε τους πολιτικούς αγώνες και να μην κρύβονται. Εχουμε καθήκον οι καλλιτέχνες να ανοίγουμε συζητήσεις. Οφείλουμε να τσιγκλάμε τον κόσμο. Είναι καθήκον μας να βγούμε και να μιλάμε για τα καυτά προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία και όχι μόνο για τη δουλειά μας. Η τέχνη δεν είναι για να μας κοιμίζει, αλλά για να μάς θυμίζει τι συμβαίνει. Οπως, για παράδειγμα, τάσσομαι υπέρ του να δοθεί ιθαγένεια στα παιδιά των μεταναστών».

Ο Στάθης Δρογώσης, από τους τραγουδοποιούς της νέας γενιάς που έχουν χαράξει πλέον τον δρόμο τους, δηλώνει αισιόδοξος όσον αφορά τη μουσική εφόσον κατά τη γνώμη του «σιγά σιγά καταρρέει το σκυλάδικο των 90's», ενώ εύχεται«να αποσυρθούν από την ελληνική μουσική και το τραγούδι όλοι οι «έντεχνοι» δεινόσαυροι. Υπάρχει ένα κύκλωμα στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο που παίζει όλο τα ίδια και τα ίδια. Και το λέω εγώ που είμαι και ευνοημένος από αυτό το σύστημα. Δεν υπάρχει πολιτιστικός πλουραλισμός. Οι περισσότεροι τραγουδιστές είναι ΤV περσόνες. Βγαίνουν καλές δουλειές, φθάνουν όμως στο κοινό; Και κάτι ακόμη. Η δική μου γενιά, αλλά ακόμη και η νεότερη, δεν ζει σε ένα τεράστιο πάρτι. Εχουμε και εμείς ανησυχίες».