Στάθης Δρογώσης:

 "Όταν γράφω ένα τραγούδι είναι σαν να στέλνω μια κάρτα σε ένα φίλο που είναι μακριά."

1. Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε και επαγγελματικά με τη μουσική; Είναι ένας δύσκολος και κορεσμένος χώρος, αλλά εσείς πετύχατε σε νεαρή ηλικία.

Δεν πήρα ποτέ την απόφαση να γίνω επαγγελματίας, προέκυψε. Εγώ μαθηματικός και σκακιστής ήθελα να γίνω. Είχα περάσει στο Μαθηματικό, όπου έμπλεξα με τα πρώτα συγκροτήματα και τα παράτησα. Άρχισα να παίζω για χαρτζιλίκι. Όλα έγιναν από τύχη. Ένα καλοκαίρι στη Φολέγανδρο με τα "Φώτα που σβήνουν" μας άκουσε ο Φάμελλος και είπε ότι θα μας βγάλει δίσκο. Και νιώθω τυχερός, και ντρέπομαι κιόλας γιατί  υπάρχουν άνθρωποι  που προσπαθούν πολύ να μπουν τη δισκογραφία και βρίσκουν συνεχώς κλειστές πόρτες. Ακόμα και ιερά τέρατα, όπως οι αδερφοί Κατσιμίχα, έκαναν δέκα χρόνια να βρουν το δρόμο τους προς τις δισκογραφικές εταιρείες. Κι βρέθηκα να κάνω καριέρα χωρίς να το έχω καταλάβει, γιʼαυτό μάλλον συνέχεια με λένε νέο και φέρελπι (γέλια).

2. Ποιες θα λέγατε ότι είναι οι μουσικές επιρροές σας;

 Στις συνθέσεις μου και στους στίχους έχω δυτικά ακούσματα: Beatles, U2, συγκροτήματα ʼ60. Αλλά έχω μέσα μου και τη μουσική μας παράδοση. Μου αρέσουν τα ρεμπέτικα και τα δημοτικά, αλλά εγώ δεν μπορώ αυτό το κομμάτι να το περάσω στη μουσική μου.

3. Γιατί διαλύθηκαν τελικά «Τα φώτα που σβήνουν»;

Ήμασταν πολύ νέοι τότε, είκοσι χρόνων. Εμένα μου άρεσε αυτός ο κόσμος, κάποιοι ήθελαν να σπουδάσουν, άλλοι έφυγαν για μεταπτυχιακά στο εξωτερικό, άλλοι πήγαν φαντάροι, άλλοι ήθελαν να ζήσουν. Παραμένουμε φίλοι και συνεργάτες. Κατά καιρούς έχουν παίξει στους δίσκους μου. Οι περισσότεροι τώρα έχουν φτιάξει ένα συγκρότημα που λέγεται Radio Soul και θα ήθελα να ξανασυνεργαστώ μαζί τους.


4. Φέτος συνεργάζεστε με τα «Μεγάλα Στελέχη». Νοσταλγία για την εποχή του γκρουπ;

 Είμαι παιδί των συγκροτημάτων. Όταν κάνεις κάτι για πρώτη φορά δεν το ξεχνάς, είναι σαν την πρώτη κοπέλα, τον  πρώτο φίλο. Εκείνη την εποχή υπήρχε   μια ανιδιοτέλεια. Και τώρα  έχω γνωρίσει ανιδιοτελείς συνεργάτες, απλά όταν είσαι μόνος σου την τελική ευθύνη και απόφαση την έχεις πάντα εσύ. Κάτι μεταξύ ομαδικού  πνεύματος και απολυταρχικού καθεστώτος. Έχω δουλέψει με ανθρώπους που αγαπάνε τη μουσική. Αλλά μετά από χρόνια που αλλάζω συνεργάτες συνέχεια, θέλησα φέτος να φτιάξω μια μπάντα με όνομα. «Μεγάλα στελέχη» ονομάστηκαν  από ένα τραγούδι του δίσκου μου, είναι κάποιοι μουσικοί που έπαιξαν στο δίσκο μου και κάποιοι άλλοι που δέχτηκαν να παίζουν υπό αυτή την ομπρέλα.

5.  Τα περισσότερα ελληνικά συγκροτήματα διαλύονται; Γιατί συμβαίνει αυτό;

 Καταρχάς τα πρώτα γκρουπ-τα Ξύλινα  σπαθιά, οι Τρύπες-άνοιξαν το δρόμο για εμάς. Αφού πέρασε μια αηδιαστική περίοδος για την Ελλάδα με χιλιάδες σκουπίδια και αφού η διασκέδαση έγινε ευτελής και γράφονταν τραγούδια για τα κινητά, πλέον δεν υπήρχε κοινό να στηρίξει τα συγκροτήματα. Το 2005, ας πούμε, τα πιτσιρίκια πήγαιναν στις συναυλίες του Χατζηγιάννη, κατάλαβες; Το 1995 τα Ξύλινα σπαθιά γέμιζαν τον Λυκαβηττό. Άρα τα συγκροτήματα δεν μπορούσαν να επιβιώσουν. Αλλά τώρα πια που κατέρρευσε αυτή η Μεγάλη Ιδέα της Ελλάδας και είμαστε νεόπτωχοι, κατέρρευσε και η ελληνική showbiz. Το πρόβλημα είναι ότι οι λαϊκές μάζες άκουγαν λαϊκή μουσική- υπήρχαν βέβαια  εξαιρετικά λαϊκά τραγούδια- αλλά το  ροκ και ο δυτικός ήχος  των γκρουπ δεν είχε μεγάλη διείσδυση.  Αυτό έχει αλλάξει κάπως σήμερα, πάντα όμως είμαστε η χώρα των τραγουδιστών, όχι η χώρα των δημιουργών. Αυτό του κιτς πράγματος, που βγαίνεις μπροστά και τραγουδάς και δε σε νοιάζει τι γίνεται πίσω.

6.  Το φετινό πρόγραμμα  σας στο Σταυρό του Νότου τι περιλαμβάνει;

 Κάνω ένα πείραμα  φέτος που ευτυχές έπιασε. Παίζω τον καινούργιο μου δίσκο, πράγμα δύσκολο, γιατί τα τραγούδια είναι άγνωστα, παίζω και άλλα  δικά μου, και δυο τρεις διασκευές επιλεγμένες. Δυστυχώς, έχω πρόβλημα με τα αγγλικά, γιʼ αυτό δε λέω κάποια ξένα  τραγούδια που αγαπάω.

7. Πώς τα πάτε με τις live εμφανίσεις;

 Εμένα  δε μου αρέσει να πηγαίνω σε συναυλίες, προτιμώ να ακούσω ένα cd στο σπίτι. Κι έχω μια αμηχανία με το τι γίνεται στις δικές μου συναυλίες. Προσπαθώ να παίξω το  κάθε τραγούδι, όπως όταν το γράφω στο σπίτι. Όταν τα καταφέρνω είμαι ευτυχής, όταν όμως δεν τα καταφέρνω, είναι κόλαση.  Υπάρχει όμως μια μαγική στιγμή στη συναυλία, που ο άλλος κάθεται και ακούει, αλλά οι περισσότεροι είναι λίγο κάφροι, σου λένε «πλήρωσα και θα κάνω ό,τι  μου αρέσει». Πάντως είναι δύσκολο να είναι ωραία μια συναυλία,  να λειτουργήσει δηλαδή...

 8. Γράφετε μουσική και για το θέατρο. Είναι δύσκολο για ένα δημιουργό να γράφει κατά παραγγελία;

  Μερικές φορές είναι ευλογία η παραγγελία, ειδικά για τους  δικούς μου ρυθμούς, που  είμαι λίγο βραδυφλεγής, και οι παραγγελίες με βάζουν σε μια φάση να δουλέψω. Τώρα γράφω για την παράσταση της Βίλλυς Σωτηροπούλου και μου αρέσει πολύ. Το αγαπάω το θέατρο.

9. Είστε αρκετά παραγωγικός πρόσφατα κυκλοφόρησε και η νέα  σας δουλειά « Η αγάπη στο τέλος». Τι τραγούδια περιλαμβάνει;

 Μπα δεν είμαι. Κάθε τρία χρόνια κάνω δουλειά

 Ε δεν είναι παραγωγικό αυτό;

Σήμερα, όπως έγιναν τα πράγματα, μάλλον είναι (γέλια.) Πάντως αυτό το δίσκο τον αγαπώ πολύ, γιατί ήρθε μετά από μια περίοδο ξηρασίας. Όταν τέλειωσα τον προηγούμενο δίσκο, έκανα να αγγίξω  μουσικό όργανο  έξι μήνες. Δεν ήξερα καν αν θα ξαναγράψω.  Νομίζω όμως ότι τελικά  αυτός  ο δίσκος έχει πιο ώριμα τραγούδια, πιο προσεγμένες ενορχηστρώσεις. Τον ακούω, δηλαδή και μια φορά το μήνα (γέλια).  Ξέρεις, αυτή τη φορά  προσπάθησα να μιλήσω για πιο κοινωνικά θέματα, για τον ρατσισμό, για τους μετανάστες...Ακόμα και για τη γειτονιά μου, τα Εξάρχεια.

 10. Α, πολύ ωραία, γιατί συνήθως στην Ελλάδα τα τραγούδια μιλάνε  μόνο για τον έρωτα.

 Εγώ  παλιά  δεν μπορούσα να γράψω τραγούδι μη ερωτικό, το ερέθισμά μου ήταν πάντα ένας έρωτας, μια φαντασίωση, ένα απωθημένο. Αλλά τώρα τελευταία, ίσως επειδή μεγαλώνω, μπόρεσα να λυτρωθώ και να γράψω κι άλλα πράγματα. Αλλά το σωστό νομίζω είναι να γραφείς ό,τι σου κατεβαίνει. Πάντα ήμουν πολιτικοποιημένος, αλλά αυτό δεν μπορούσα  να το περάσω μέσα στη μουσική μου, έβγαινε λίγο σαν να κουνούσα το δάχτυλο. Τώρα νιώθω πιο ικανός να το κάνω και θα το κάνω πιο συχνά από δω και πέρα.
 
11. Οι στίχοι  σας συνήθως είναι πολύ προσωπικοί, σαν να λέτε κάτι σε κάποιον. Λειτουργεί σχεδόν ψυχαναλυτικά αυτή η διαδικασία;

 Ναι, έτσι είναι. Όταν γράφω ένα τραγούδι είναι σαν να στέλνω  μια κάρτα σε ένα φίλο που είναι μακριά. Εγώ δεν μπορώ να μιλήσω για κάποιον άλλο, εκτός από τον εαυτό μου δυστυχώς, ίσως γιʼαυτό δεν είμαι τόσο επιτυχημένος. Γιατί οι πραγματικά μεγάλοι καλλιτέχνες είναι μέρος της κοινωνίας και μπορούν να μιλήσουν  για το συλλογικό ασυνείδητο. Εγώ είμαι σχεδόν αποκομμένος, ζω μια μοναχική ζωή. Μερικές φορές κάποιοι ταυτίζονται με αυτό.
 
12. Εσείς ανήκετε στους «έντεχνους» δημιουργούς;

 Όχι, όχι, το σιχαίνομαι αυτό. Το έντεχνο το θεωρώ ανόητο, μίζερο τραγούδι. Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι, θα ήθελα να αλλάξω αυτό τον όρο. Δεν είμαι έντεχνος, είμαι ένας ροκ τραγουδοποιός.

13. Αγαπάτε πολύ την ποίηση και τα ρετρό τραγούδια. Τι σας έλκει σε αυτά;

 Λατρεύω την ποίηση και νιώθω εντελώς ανεπαρκής απέναντι της, είναι η απόλυτη τέχνη, παίζει με τις λέξεις, με τα νοήματα. Εγώ δεν είμαι περήφανος για τους στίχους μου, ενώ η μουσική μου-δεν την κρίνω ως  καλή-αλλά βγαίνει από μέσα μου. Τα λόγια με δυσκολεύουν, μακάρι όταν έπαιζα  μια μελωδία να μπορούσε ένας υπολογιστής να μεταφράσει, να αποκωδικοποιήσει αυτό που νιώθω.  Όσο αφορά στα ρετρό τραγούδια ήταν μια εξαιρετική εποχή αυτή του Μεσοπολέμου, που άρχισαν να γράφονται δυτικότροπα τραγούδια.  Ο Αττίκ, ο Γούναρης, ο Σογιούλ ήταν εξαιρετικοί καλλιτέχνες που έπεσαν στην αφάνεια λόγω του ρεμπέτικου. Και λίγο ενοχοποιήθηκαν...Αλλά έγραψαν αριστουργήματα.

14.  Έχετε συνεργαστεί με καταξιωμένους ανθρώπους του χώρου. Μια συνεργασία που ονειρεύεστε;

Και σε αυτό  είμαι  τυχερός, όσους άκουγα από μικρός- Πορτοκάλογλου, Φάμελλος, Δημητριάδης. Ζιώγαλας, Καζούλης- έπαιξα μαζί τους.  Αλλά συνεργάστηκα  και με νεότερους συναδέλφους  που εκτιμώ. Πήρα πολλά, έμαθα πολλά,  αλλά τώρα νιώθω ότι με  κουράζει αυτό το "ισχύς εν τη ενώσει". Προτιμώ να παίζω μόνος μου,  σε πιο μικρούς χώρους.  Το όνειρο μου είναι να μην ξανακάνω συνεργασίες τελικά (γέλια). Καταρχάς όμως δε θέλω να κάνω συνέχεια το ίδιο, και επιπλέον θέλω να διαλέγω τους μουσικούς εγώ,  θέλω  να κάνω τις ενορχηστρώσεις, νιώθω ότι πατάω  πιο γερά στα πόδια μου, έχω περισσότερα τραγούδια  που θέλω να τα παίζω. Όταν εμφανίζεσαι με κάποιον άλλον, αναγκαστικά παίζεις λιγότερα δικά σου κομμάτια. Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει, μια κρίση εγωισμού των τριάντα...τριάντα δύο δηλαδή (γέλια). Δισκογραφικά  όμως θέλω να συνεργαστώ με καλλιτέχνες, όπως ο Φοίβος ο Δεληβοριάς, ο Κωνσταντίνος Βήτα και άλλοι.

15.  Τελικά τι μένει στο τέλος από τη μουσική;

 Μένουν οι άνθρωποι. Μένουν τα κορίτσια που  γνώρισα μέσω της μουσικής, οι φίλοι που έκανα, οι παρέες, οι άνθρωποι που μου άλλαξαν τον τρόπο σκέψης. Ένα ωραίο ποτό μετά από μια συναυλία, μια ξενάγηση σε μια άγνωστη πόλη. Κυρίως όμως οι άνθρωποι. Νιώθω τυχερός που γνώρισα ανθρώπους που αγαπάνε αυτό που κάνουν και είχαμε έναν ουσιαστικό διάλογο και αποκτήσαμε μια ουσιαστική επαφή.

 Σας ευχαριστώ πολύ.
Κι εγώ σας ευχαριστώ κι ελπίζω να μη σας κόλλησα.

Πηγή: elculture.gr