Η μέρα τρέμει στη γη που μένω χίλια σύννεφα κλαίνε δεν είσαι δω.
Τον άδειο κόσμο κοιτάζω έξω όσο πίσω κι αν τρέξω δε θα σε βρω.

Κάποτε ήσουν πληγωμένη βιαστικό πουλί του νότου.
Δεν μπορούσες να πετάξεις δε μπορούσες να ξεχάσεις.

Σ' ένα άδειο σπίτι σαν παραμύθι έχτισες στην καρδιά μου ζεστή φωλιά.
Μα τώρα ξέρω τα παραμύθια τα νικά η συνήθεια η λησμονιά.

Κάποτε ήσουν πληγωμένη βιαστικό πουλί του νότου.
Δεν μπορούσες να πετάξεις δε μπορούσες να ξεχάσεις.

Η μέρα τρέμει στη γη που μένω όλα μοιάζουν να λένε δεν είσαι δω.
Καπνός και σκόνη, δεν ανασαίνω να το τέλος γραμμένο πια τι ζητώ.

Κάποτε ήσουν πληγωμένη βιαστικό πουλί του νότου.
Δεν μπορούσες να πετάξεις δε μπορούσες να ξεχάσεις.

Η μέρα τρέμει στη γη που μένω χίλια σύννεφα κλαίνε δεν είσαι δω...